Antiamerikanizmi, si vetëngushëllim për shkurtabiqët politikë
Nuk do shumë vramendje se kjo elitë politike, që duket e trishtuar para zhvillimeve ndërkombëtare dhe rajonale, po provon se me vogëlsinë e saj prej buburreci, nuk mund të jetë partnere e proceseve perëndimore
Histerinë antiamerikane, me të cilën ca media maqedonase u përpoqën dëshpërimisht ta relativizojnë Raportin e DASH-it për të Drejtat e Njeriut, nuk është se e merr kush seriozisht. Përveçse kujton një tjetër ngjarje të ndodhur para 14 vitesh, kjo fushatë e nxitur nga mendjehutë e politikës maqedonase, nuk paraqet hiçgjë serioze dhe për trishtim. Madje, është për t’iu qeshur në fytyrë “ideologëve” të artikujve e kronikave televizive, që ua ha mendja fyell se po bëjnë punë të madhe, duke i hedhur të zezë pikturës ku janë vizatuar për t’u mos u përlyer dot, ngjyrat e demokracisë më të arrirë në botë. Këta karagjozë politikë që s’mbeti kush pa i nënqeshur, po rikthejnë ama një tendencë të re të vjetër, që më 25 mars të vitit 1999 do të arrinte kulmin - sulmin me molotov mbi Ambasadën amerikane, për shkak të ndërhyrjes së NATO-s në Kosovë.
Janë po këta ideologë mendjendryshkur që atëherë guxonin të hidhnin gurë dhe shishe me benzinë, por që sot, pas 14 vitesh dhe një muaj e ca nga kjo ngjarje, fshihen pas ndoca mediave të shfytyruara, për t’ua turbulluar mendjen bashkëqytetarëve të vet, se “aleati që kemi ndihmuar në Afganistan, po na bën padrejtësi”. Hiç më pak e hiç më shumë se një sjellje tëpkë e një elite që vuan sindromën e Napoleonit, që duke parë veten të vogël, por duke u hequr si i madh, kuturis të niset në fushatë kundër shtetit më të zhvilluar në botë, i cili ka investuar, veç të tjerash, mbi 600 milionë dollarë në ndërtimin e institucioneve që ka po ky vend sot.
Përfaqësuesit e kësaj elite rezultojnë të jenë pinjollët e vetëm në Ballkan të politikës së dikurshme serbe, e cila kompleksin e inferioritetit dhe të qenët i shpërfillur, e kompensonte me sulme zëlarta ndaj SHBA-së dhe shteteve perëndimore. Ky “serbizim” i raportit që krijon politika maqedonase me aleatet tona, duke lëshuar herë pas here nga një klithmë antiamerikane dhe antievropiane, do t’i sjellë po kështu asaj fundin serb - gjunjëzimin ndërkombëtar për arsye ekonomike. Është vetëm çështje kohe kur vendi do të detyrohet të valëvisë cohën e bardhë të “dorëzimit” financiar e ekonomik, për shkak të izolimit ndërkombëtar në të cilin ka futur prej vitesh veten dhe mbi 2 milionë qytetarët e saj.
Nuk do shumë vramendje se kjo elitë politike, që duket e trishtuar para zhvillimeve ndërkombëtare dhe rajonale, po provon se me vogëlsinë e saj prej buburreci, nuk mund të jetë partnere e proceseve perëndimore. Shkurtabiqët politikë maqedonas, nuk arrijnë dot të kuptojnë se të marrësh pjesë me rreth 150 ushtarë në misionet paqeruajtëse, është shërbim që i ke bërë vetes dhe jo aleancës ushtarake, nën ombrellën e së cilës duam të jemi. Po kaq të vegjël janë dhe duken këta politikanë maqedonas, për të marrë, siç pandehin të gjithë, përgjegjësi e detyra që do ta bënin vendin pjesë të rrethanave politike, rajonale e ndërkombëtare.
Kjo hedhje gurësh me forcën e krahut të thyer, shkakton vetëm keqardhje ndërkombëtare për këtë gjimnastikë naive politike, sepse nuk merret kush me këta “askushë”, të cilët veçse shërojnë komplekset e vogëlsisë, nuk bëjnë gjë tjetër. E ardhmja e Maqedonisë nuk varet dhe nuk ndikohet nga veprimet e kësaj elite politike dhe të secilës syresh që do të mund të merrte pushtetin, sepse ashtu sikurse lëviz Toka rreth Diellit dhe nuk heton njeri, po kështu pahetueshëm po ecën vendi ynë drejt strukturave euroatlantike./Zhurnal
Editorial: Shkëlzen LUSHAJHisterinë antiamerikane, me të cilën ca media maqedonase u përpoqën dëshpërimisht ta relativizojnë Raportin e DASH-it për të Drejtat e Njeriut, nuk është se e merr kush seriozisht. Përveçse kujton një tjetër ngjarje të ndodhur para 14 vitesh, kjo fushatë e nxitur nga mendjehutë e politikës maqedonase, nuk paraqet hiçgjë serioze dhe për trishtim. Madje, është për t’iu qeshur në fytyrë “ideologëve” të artikujve e kronikave televizive, që ua ha mendja fyell se po bëjnë punë të madhe, duke i hedhur të zezë pikturës ku janë vizatuar për t’u mos u përlyer dot, ngjyrat e demokracisë më të arrirë në botë. Këta karagjozë politikë që s’mbeti kush pa i nënqeshur, po rikthejnë ama një tendencë të re të vjetër, që më 25 mars të vitit 1999 do të arrinte kulmin - sulmin me molotov mbi Ambasadën amerikane, për shkak të ndërhyrjes së NATO-s në Kosovë.
Janë po këta ideologë mendjendryshkur që atëherë guxonin të hidhnin gurë dhe shishe me benzinë, por që sot, pas 14 vitesh dhe një muaj e ca nga kjo ngjarje, fshihen pas ndoca mediave të shfytyruara, për t’ua turbulluar mendjen bashkëqytetarëve të vet, se “aleati që kemi ndihmuar në Afganistan, po na bën padrejtësi”. Hiç më pak e hiç më shumë se një sjellje tëpkë e një elite që vuan sindromën e Napoleonit, që duke parë veten të vogël, por duke u hequr si i madh, kuturis të niset në fushatë kundër shtetit më të zhvilluar në botë, i cili ka investuar, veç të tjerash, mbi 600 milionë dollarë në ndërtimin e institucioneve që ka po ky vend sot.
Përfaqësuesit e kësaj elite rezultojnë të jenë pinjollët e vetëm në Ballkan të politikës së dikurshme serbe, e cila kompleksin e inferioritetit dhe të qenët i shpërfillur, e kompensonte me sulme zëlarta ndaj SHBA-së dhe shteteve perëndimore. Ky “serbizim” i raportit që krijon politika maqedonase me aleatet tona, duke lëshuar herë pas here nga një klithmë antiamerikane dhe antievropiane, do t’i sjellë po kështu asaj fundin serb - gjunjëzimin ndërkombëtar për arsye ekonomike. Është vetëm çështje kohe kur vendi do të detyrohet të valëvisë cohën e bardhë të “dorëzimit” financiar e ekonomik, për shkak të izolimit ndërkombëtar në të cilin ka futur prej vitesh veten dhe mbi 2 milionë qytetarët e saj.
Nuk do shumë vramendje se kjo elitë politike, që duket e trishtuar para zhvillimeve ndërkombëtare dhe rajonale, po provon se me vogëlsinë e saj prej buburreci, nuk mund të jetë partnere e proceseve perëndimore. Shkurtabiqët politikë maqedonas, nuk arrijnë dot të kuptojnë se të marrësh pjesë me rreth 150 ushtarë në misionet paqeruajtëse, është shërbim që i ke bërë vetes dhe jo aleancës ushtarake, nën ombrellën e së cilës duam të jemi. Po kaq të vegjël janë dhe duken këta politikanë maqedonas, për të marrë, siç pandehin të gjithë, përgjegjësi e detyra që do ta bënin vendin pjesë të rrethanave politike, rajonale e ndërkombëtare.
Kjo hedhje gurësh me forcën e krahut të thyer, shkakton vetëm keqardhje ndërkombëtare për këtë gjimnastikë naive politike, sepse nuk merret kush me këta “askushë”, të cilët veçse shërojnë komplekset e vogëlsisë, nuk bëjnë gjë tjetër. E ardhmja e Maqedonisë nuk varet dhe nuk ndikohet nga veprimet e kësaj elite politike dhe të secilës syresh që do të mund të merrte pushtetin, sepse ashtu sikurse lëviz Toka rreth Diellit dhe nuk heton njeri, po kështu pahetueshëm po ecën vendi ynë drejt strukturave euroatlantike./Zhurnal
No comments:
Post a Comment